Ludzie usiłują tłumaczyć za pomocą tej mitycznej natury przeróżne zjawiska i teorie w sposób, który z naturą wiele wspólnego nie ma. Natura miesza się w ich głowach z kulturą, w której ich wychowano. Miesza się z moralnością i porządkiem, za którymi najczęściej stoją nakazy religii, a nie żadne przyrodzone ludzkiemu gatunkowi cechy, które można by wytłumaczyć przy pomocy nauki i nie dałoby się ich podważyć. Przestaje być więc jakimkolwiek argumentem.
Zapraszam Was na pierwszy z serii postów, w których wymieniam moje ulubione autorki, najważniejsze pisarki mojego życia. Tak po prostu.
Im lepiej mi we własnej skórze, tym mocniej rzeczywistość mi zgrzyta. Większość ludzi podobno dorasta w odwrotnej kolejności.
Dystans jest spoko, ale do cholery nie bądźmy niewolnicami dystansu, który nam się narzuca na naszą własną zgubę. Gdy ktoś, umyślnie lub nieumyślnie, utrwala szkodliwe postawy, to naprawdę nie jest czas i miejsce na dystans. Tu się po prostu mówi NIE, tudzież dobitniej SPIERDALAJ.
O Polsce no i w ogóle. Nawet bardziej w ogóle.
Przez zdecydowaną większość mojego życia było tak, że miałam łeb nie od parady. Potrafiłam z pamięci przytoczyć mnóstwo mniej i bardziej przydatnych faktów i ciekawostek, żeby zagiąć rozmówcę, tudzież zwyczajnie zabłysnąć. Ale te dobre czasy minęły. Moja chłonna jak gąbka pamięć się popsuła i mogę już co najwyżej wygłaszać opinie. Za wszystko winię internet.
Dwa tygodnie temu telewizja zakończyła emisję serialu „Artyści”. To najlepszy polski serial, jaki widziałam od wielu, wielu lat. Jego autorami są znani twórcy teatralni: Monika Strzępka i Paweł Demirski, a główna oś fabuły to konflikt na linii sztuki, miejskiej biurokracji i bezdusznego biznesu. Wyszło znakomicie i aż prosi się, by powstał drugi sezon, bo oglądać dalej bardzo by się chciało. Ale drugiego sezonu z pewnością nie będzie. Nie byłoby dla niego miejsca w TVP, zmienione w Telewizję Narodową. Bo gdyby drugi sezon powstał, to naturalną koleją rzeczy, zamiast o zderzeniu kultury ze skorumpowanymi miejskimi urzędnikami, musiałby opowiadać o próbach jej zawłaszczenia przez wielką polityką, tę z Wiejskiej. Nikt raczej w TVP na to nie pozwoli. Tymczasem życie znów wyprzedza sztukę i w pewnym sensie druga seria „Artystów” rozgrywa się właśnie we Wrocławiu, w Teatrze Polskim. W przeciwieństwie do serii pierwszej, nie jest to jednak film lekki ani komediowy.
Kiedy byłam mała bardzo chciałam jak najszybciej dorosnąć i móc zasiąść już przy stoliku dla dorosłych, by rozmawiać z nimi na dorosłe tematy jak równy z równym. Teraz mam 34 lata i jest mi coraz trudniej, bo zdaje się, że dorośli rozmawiają na dorosłe tematy w całkiem dziecinny sposób.
Miałam już nic nie pisać na ten temat przed dzisiejszym protestem, bo ostatnio ciągle poruszam kwestie aborcji i Strajku Kobiet i robi się bardzo monotematycznie, ale jednak nie wytrzymam i muszę odnieść się do tematu wywiadu udzielonego Wysokim Obcasom przez Natalię Przybysz, hejtu jaki na nią spadł, tego jak ta sprawa ma się do walki o prawa kobiet w Polsce i przede wszystkim kwestii kobiecej solidarności i siostrzeństwa.
To, co się wydarzyło w Polsce 3 października odbiło się szerokim echem na całym świecie. Strajk Kobiet, który inspirowany był wydarzeniem islandzkim sprzed 41 lat, stał się sygnałem i inspiracją dla dziewczyn z innych krajów w walce o ich prawa. To się właśnie dzieje! Może jeszcze za wcześnie, by mówić o jakiejść kobiecej międzynarodówce, ale gdy czytam o kolejnych kobiecych protestach w różnych zakątkach świata, to myślę, że to dopiero początek wielkiej lawiny. A uczucie, że jest się częścią ruchu, który ją wywołał, jest bardzo budujące i daje powera. Girlpowera. Może w końcu uda się ruszyć z posad bryłę patriarchatu, który nie tylko w Polsce trzyma się bardzo dobrze?
Ada T. Kosterkiewicz