Ciągle natrafiam na teksty o jakichś dziełach kultury, w których autorzy/autorki lub osoby recenzujące twórczość zapewniają, że rzecz o przeszłości została napisana bez nostalgii. Ba, sama czasem tak zapewniam, a jeśli nawet nie zaznaczam wyraźnie, to lubię tak sobie myśleć. Ale właściwie czemu nie nostalgia?