Sztuka tracenia czasu
Czy wyjdę na złą matkę, jeśli powiem, że wolę spotykać się z bezdzietnymi lambadziarami? Mam nadzieję, że nie wyjdę na złą koleżankę dla znajomym matek (i ojców też). Ale sorry not sorry. Matki potrzebują innych matek ale też całej reszty.
Zapisaliśmy się do rozgrywek Ogólnopolskiej Ligi Pub Quiz, których finał zaplanowany jest na koniec czerwca, ale o ten finał, do którego wchodzi 20 drużyn musimy się bić i łatwo nie będzie. Zostały nam dwa tygodnie rozgrywek. W tej chwili jesteśmy na 21 miejscu. Co za emocje!
Jest taki mit, że chłopaki nie płaczą, a dziewczynki mają na płacz przyzwolenie. Jednak niemal każde z nas usłyszało w dzieciństwie, że ma się nie mazać, że to nic takiego, że do wesela się zagoi.
Piszę póki pamiętam. Ona już nie pamięta. Tak twierdzi. Myślałam, że skoro karmię tak długo, to będzie pamiętać.
Czy historie o porażkach, które czytamy w social mediach, wyłamują się z narracji o produktywności i sukcesie? Nie sądzę, żeby wiele.
Powielając mit pantofla, umacniamy wzorzec przemocowego, kontrolującego macho samca alfa, decydującego o całym życiu partnerki i rodziny. Bo kto, jeśli nie kontrolujący samiec alfa jest odwrotnością “pantoflarza”?
Jesteśmy strasznie zafiksowani na pełnych rodzinach. Przez tę fiksację czasem tkwi się w toksycznych związkach. A czasem po prostu jako dziecko czujesz się kimś gorszym, a co najmniej innym.
To, że jesteśmy w dorosłości traktowanx przez rodziców “jak dzieci”, jak byśmy bylx ich własnością zaczyna się w dzieciństwie. Zaczyna się wtedy, gdy nie traktujemy podmiotowo dzieci, gdy są dziećmi.
Dzień matki to na swój sposób strasznie gorzkie święto. Paczka Merci i bombelkowy uśmiech trochę je osładza, ale dużo słodziej byłoby z lepszą opieką okołoporodową, normalnym prawem do aborcji, bez mitu matki-polki, bez sprzecznych oczekiwań społecznych, z większą liczbą publicznych żłobków i przedszkoli, bez pogardy i wyzwisk spod znaku “madek”, bez ciągłych pytań o kolejne ciąże, bez oczekiwań, że wszystkie musimy tymi matkami zostać, bez ciągłego wtrącania się w wychowanie, bez naszego uwikłania w patriarchat i wojen matek z matkami. Mogłabym tak jeszcze długo. Śmiało dopisujcie swoje do listy życzeń.
Cztery lata temu urodziłam córkę siłą mojej waginy i kroplówki ze sztuczną oksytocyną. To jest ten dzień, w którym zwykle uruchamiam refleksję o moim macierzyństwie.
