Chcę być jak mój kot

Ludzie mówią, że od psów można uczyć się prawdziwej radości życia. A tak po prawdzie, można im jej co najwyżej zazdrościć. Bo, powiedzmy to sobie otwarcie, nikt z nas nigdy nie będzie w stanie cieszyć się życia tak po prostu, tak beztrosko jak pies, tego się nie da nauczyć. Koty nie okazują szczególnej radości. Nie w taki sposób, żebyśmy ją łatwo interpretowali. Mają za to pewną cechę, której zazdrościć można jeszcze bardziej niż psiej radości życia. Porażają zajebistością. Kto by nie chciał tak porażać? Kiedy jest mi naprawdę źle i podle w skórze człowieka, chciałabym być jak mój kot. Kiedy jest mi w niej całkiem nieźle, w sumie też bym chciała.

Moje koty nigdy nie czują się źle ze sobą. Nigdy nie mają do swoich kocich osób żadnych zastrzeżeń. Obce jest im poczucie winy. Nawet jak zjedzą za dużo. Wtedy co najwyżej wymiotują. I jedzą dalej. Robią, co chcą. Nie ma dla nich zasad nie do podważenia. Domagają się bezwzględnego poszanowania swoich praw. Bynajmniej nie uważają się za roszczeniowe. Są niezwykle uparte i nigdy nie rezygnują ze swoich celów. Ostatecznie zawsze stawiają na swoim.

Nat jest wyniosłą hrabiną, poraża otoczenie tą swoją wyniosłością. Niezwykle ostrożną, subtelną czarną koteczką. Lubi mieć święty spokój i nie pozwala się dotykać, kiedy tego nie chce. Ferguson jest trochę jełopkiem. Walczy z niewidzialnymi wrogami i czasami nie potrafi znaleźć drogi do miski, ale zawsze prezentuje się godnie. I jest Twitty. Twitty, no cóż, jest uosobieniem definicji nieskończonej zajebistości.

Twitty nie boi się niczego. Co prawda, gdy wyrosła już z kociego dzieciństwa nabrała sporo ostrożności, wciąż jednak jest najodważniejsza na świecie. To kociak bojowy. Mimo że najmniejszy, nie czuje żadnego respektu przed większymi. Ewentualne manto od dużego kota wpisuje po prostu w koszty, ale nigdy nie rezygnuje z ataku, gdy ma ochotę na bójkę. Kradnie, żebrze, drze ryja, domaga się, byś była jej łóżeczkiem, zawsze wtedy gdy ona ma na to ochotę. A potem zasypia ci na kolanach i uruchamia twoje najgłębsze pokłady czułości. Uruchamia je w każdym, na czyje kolana się wdrapie. A wdrapuje się na każde, nawet jak zna człowieka od dwóch minut. Wszyscy uważają, że jest fajna.

I jak tu nie chcieć być jak ten kot? Nie bać się niczego. Nie wstydzić się niczego. Niczego nie udawać. Uparcie dążyć do celu. Kochać siebie i w pełni akceptować. Zjednywać sobie wszystkich ludzi. Roztaczać wokół siebie aurę zajebistości. Nic tylko brać przykład. Chociaż przykład to niedościgły.