Tęsknię za ludźmi

W przerwach między zamartwianiem się nad wpływem koronawirusa na dalsze losy świata tak zwyczajnie, po ludzku, tęsknię za ludźmi.

Martwię się o tych, którzy nie mogą, jak ja, zostać w domu.
Martwię się o tych, którzy przez pandemię stracą lub już stracili pracę.
Jestem przerażona tym, co pandemia może oznaczać dla osób w kryzysie bezdomności i dla przebywających w obozach uchodźców.
Zastanawiam się, czy w efekcie pandemii posypie się kapitalizm, a solidaryzm społeczny stanie się podstawą gospodarki i relacji międzyludzkich,
czy wręcz przeciwnie, jeszcze bardziej nas ten kapitalizm dojedzie.
Zastanawiam się, jak bardzo straumatyzowani wyjdziemy z tego wszystkiego.
Myślę o tym, że chciałabym, żeby po tym wszystkim było lepiej. Że powrót do normalności to za mało. Martwię się, że będzie gorzej.
To są rzeczy, o których myślę codziennie. Ale jeśli miałabym określić jedno dominujące uczucie w… który to już dzień kwarantanny? Też już nie liczycie?
Jeśli miałabym wymienić jedno uczucie.
Cholernie tęsknię za ludźmi.

Te memy o introwertykach, którzy żyją tak cały czas i o freelancerach, którzy żyją tak cały czas, już dawno przestały być śmieszne. Jeśli siedzisz w domu, bo musisz, to nie siedzisz, bo chcesz. Takie banalne, taka drobna różnica. Księżniczka w złotej klatce w dalszym ciągu jest w więzieniu, nawet jeśli może z niego prowadzić interesy nie gorzej niż Pablo Escobar z  La Catedral (1). Nawet jeśli naprawdę lubisz siedzieć w domu i naprawdę nie lubisz spotykać się z ludźmi, świadomość tego, dlaczego w nim siedzisz sprawia, że wcale nie jest tak, jak zawsze.

A ja lubię czasem wychodzić z domu i tylko czasem nie lubię spotykać się z ludźmi. To nie jest tak, że introwertykom jest łatwiej. Dałabym packi za te wszystkie memy o introwertykach. Chociaż dawno przestałam utożsamiać się z dychotomią intro-ekstra, więc może powinnam się zamknąć. Introwertyczką jestem w mojej głowie. Jeśli chodzi o obecną sytuację to naprawdę nie ma znaczenia.

Zwyczajnie zaczynam tęsknić za ludźmi. A jest mi naprawdę łatwiej, bo mam rodzinę, nie mieszkam sama, mam do kogo otworzyć gębę, nie tylko do kota, chociaż do kota też (właśnie zrzuca rzeczy z parapetu, więc otwieram bardzo mocno). Rozumiem, jak może być trudno osobom, które mieszkają same.

Bo wiecie, to nie jest normalne, żeby nie spotykać ludzi. Tom Hanks zanim złapał koronę, to mieszkał na bezludnej wyspie i gadał tam z piłką do tenisa. Pamiętacie? Z piłką!

Jesteśmy zwierzętami społecznymi, tworzymy więzi społeczne, potrzebujemy naszych wiosek. Nawet najwięksi samotnicy czasem tego potrzebują.
To dziwne nie widywać ludzi. To dziwne nie móc ich dotykać. To dziwne zachowywać dystans. Nasze ciała czują opór na myśl o zupełnym braku dotyku. Cztery przytulasy dziennie to gwarancja minimum szczęścia, tak mówią. Nie wolno się przytulać.

Zwyczajnie już tęskni mi się do ludzi. Takich na wyciągnięcie ręki. To jest naprawdę trudne. I to prawdopodobnie będzie dojmujące, dominujące uczucie wielu z nas. Pewnie nawet tych, którzy teraz twierdzą, że żyją tak zawsze. Prawdopodobnie nie siedzą od lat w pustelniach, więc trochę chyba przesadzają.

Musimy zachowywać społeczny dystans, by zatrzymać rozprzestrzenianie się wirusa, ale to nie jest tak, że ten dystans będzie całkiem obojętny dla naszej psychiki. To naprawdę nie jest naturalna sytuacja. W zestawieniu ze strachem, jaki wywołuje w nas wirus, to naprawdę jest stres. A i bez tego strachu, do jasnej cholery, to całkiem spory dyskomfort. Bo bycie z ludźmi to odruch. Bliskość to odruch. Zdecydowanej większości z nas.

Więc tak, tęsknię za tobą człowieku. Tak zwyczajnie, po ludzku. Tęsknię za twoją obecnością.

Fot. Ania Woźniak

(1) więzienie, które Pablo sam sobie zbudował i sam się w nim zamknął