Październik

Stokrotne dzięki dla tego, kto wymyślił słowo „Jesieniara”. Dziw, że tak późno! Ale lepiej późno niż później. Nareszcie jednym słowem możemy określić to jakże znane zjawisko. Nazwane rzeczy i zjawiska ożywają jakby na nowo. Stają się ciałem, albo co najmniej tego ciała nabierają. Obstawiam, że w następnym rankingu Słowa Roku jesieniara będzie stać wysoko.

Zupełnie nie jestem jesieniarą.

Nie wyznam miłości beżowym swetrom, gorącej herbacie, kasztanom w kieszeniach, kaloszom i chodzeniu po zasypanych listowiem parkach w żółtym berecie z antenką. Zakopywywaniu się pod kocem z książką i kotem (chociaż lubię książki i kocham moje koty). Tak, to ładnie wygląda na instagramie, ale oddajcie mi, proszę, sierpień.

Pewnie nie cierpiałabym tak bardzo z powodu października, gdybym nie wpadła w niego z najgorszą w życiu anginą. Tak złą, że aż wyleczenie jej wpisałam na pierwszym miejscu wśród priorytetów miesiąca w planerze od Budzyńskiej. Znajcie powagę sytuacji. Pewnie to wszystko przez to, że tak rzadko choruję, więc wpadłam w panikę.

I tak zapomniałabym prawie, że właściwie to doceniam październik. Przyznajcie, że jego jakże wdzięczna i dźwięczna polska nazwa jest najpiękniejszym imieniem miesiąca, a i October brzmi godnie. Jak Oktawa i Octopussy. Ósmy, a jednak dziesiąty. Chociaż w te wstrętne, zimne, deszczowe dni pochodzenie października chciałam wywodzić jedynie od paździerza. Październik jednak należy doceniać. Po nim naprawdę jest już tylko gorzej. Byle do wiosny.

Dlatego chłonę mdły zapach butwiejących liści, jakby należał do oszałamiających pierwszych bzów. I nie zamykam oczu w ostrym słońcu. Nie ma piękniejszego światła od tego wczesnym rankiem w paździeniku.

Zupełnie nie jesieniara.