Nadaję ten tytuł z pełnym przekonaniem i świadomością, że indywidualizm w społeczeństwach ciągle ma się świetnie. Kapitalizm też, a jednak mówienie o nim, że jest …
Zmierzch indywidualizmu
społeczeństwo
Normalność
Odmieniamy normalność przez wszystkie przypadki, marząc żeby wróciła. Tylko czym ona jest?
Poczucie winy klasy średniej
Czasami totalnie mnie paraliżuje i każe mi milczeć. Kiedyś myślałam, że to kompleks pierwszego świata, ale potem w jednym z odcinków mojego ulubionego serialu “Mozart in the Jungle” główna bohaterka nazwała ten stan lepiej: poczucie winy klasy średniej.
O rywalizacji
Wszystko jest w porządku dopóki wygrywasz. Wszystko jest okej, póki jesteś najlepsza.
Może lepiej nie robić nic?
Zawsze uważałam, że warto robić w życiu tylko to, w czym jest się najlepszą na świecie, albo przynajmniej w swoim województwie.
Rolnik, Ukrainka i buce z internetu. Czyli co praca na czarno ma wspólnego z gwałtem
O przemocy ekonomicznej i komcionautach od „zausz firmę”.
Nie wiem, czy będę potrafiła się zestarzeć
Przepracowałam sobie już wiele rzeczy. Zaakceptowałam swoje ciało i dorosłość z wszystkimi jej konsekwencjami. Ale nie wiem, czy będę umiała się zestarzeć. Nikt tego nie wie.
O wychodzeniu przed szereg
Znacie to ludzkie gadanie. Ile się tego wszyscy nasłuchamy przy spotkaniach rodzinnych. To narzekanie, jak jest źle i postowanie, że natychmiast trzeba z tym coś zrobić. Tylko nigdy nie wiadomo co.
Czy ludzie naprawdę się nie zmieniają?
Papierki nie mają magicznej mocy zawracania łajz ze złej drogi. Nic nie ma takiej magicznej mocy, bo zmiany następujące w człowieku to raczej proces niż nagłe olśnienie. Ale, ale. Nigdy nie jesteśmy ostateczną wersją samych siebie.
Piosenka o moim sąsiedzie
Mieszkam na styku, w miejscu, w którym social bubble kredytowej klasy średniej prawie pęka. Za oknem sztucznie grodzonego osiedla jest inny świat. Świat, który oficjalnie mamy w pogardzie, chociaż trochę nas fascynuje jak gombrowiczowski parobek: menele, sebiksy, karyny, psy w typie jorka i szaliki Ślązeczka. Wystarczy jednak zamknąć furtkę i udawać, że go nie ma, że jesteśmy u siebie i tylko u siebie. Ta furtka to bariera psychologiczna, mur na zombie z nocną strażą za 3,50 za godzinę dla ciecia. Cieć też dla niepoznaki ubiera się na czarno. Mur poczucia wyższości i zabezpieczenia przed okazją, która czyni złodzieja. Nasze osiedle liczy sobie trzy bloki. Trzy bloki enklawy w środku dzielni, w której jeszcze kilka dekad temu można było bez powodu kosę dostać. Dziś nikt się kosy nie boi, no chyba że biega po ulicy z szalikiem Legii Warszawa. Niektórzy nazywają to rewitalizacją, inni gentryfikacją. Gentryfikacji oficjalnie nie ma, bo z komunałek naprzeciwko jeszcze nikogo nie wyrzucili, ale kto wie, czy to nie kwestia czasu. Jest za to furtka. I jest jeszcze mój sąsiad.
