Sztuka tracenia czasu
Mieliśmy wszystko, co konieczne, a nawet trochę więcej. Była więc gruba dziewczyna i przyjaciel gej. Były zdrady, głupi seks i afery gadu-gadu. Było palenie z wiadra i herbata ze słoika. Nasze życie doskonale nadawało się na serial.
To nie jest wpis o uchodźcach, to nie jest wpis o barwach politycznych i wojnie wszystkich ze wszystkimi, to nie jest wpis o rasistach i ksenofobach, terrorystach i gwałcicielach, hejterach i psychologii tłumu, to nie jest wpis o ludzkim strachu, ani o ludzkiej głupocie. Chociaż mógłby.
O obserwacjach kultury kulinarnej dzieci młodszych, rzecz na temat trucizn z herbaty, strachu przed tasiemcem i umiłowania cukrów najprostszych.
Czyli o tym jakim językiem nie mówić o dzieciach. W tym miesiącu na Rzeczovniku dziecko będzie nam przewodnikiem. Potraktujemy dzieciństwo śmiertelnie poważnie, gdyż nie jesteśmy ciastkiem.
I inne dziewczęta to taki mój cykl specjalny. Serial, felieton, jak chcecie. Dialogi fikcyjne, a czasem spisane ze słuchu. Wszelkie podobieństwo postaci i zdarzeń jest całkowicie zamierzone. Wpada tu raz w miesiącu. Odcinek drugi. O chłopcach.
Pukali się w czoło.
Dlaczego chcesz tam mieszkać?
Dlaczego nie chcesz cichego, bezpiecznego, bezdusznego osiedla w odległej dzielnicy, z daleka od patologii?
Mówili: a co jeśli będziesz mieć dzieci?
Bo dzieci bezpieczne są tylko na przedmieściach otoczonych siatką i w SUV-ie.
Mówili.
Być może znasz mnie z bloga Manki Project: dzień dobry, przepraszam cię, że kazałam czekać na siebie tak długo. Być może jeszcze mnie nie znasz: kłaniam się, cześć i czołem!
Od momentu pierwszej myśli o Rzeczovniku upłynęło mi jakieś dziewięć miesięcy. Gdybym miała więc znów przesunąć start, byłoby to strasznie przenoszone dziecko. Wystarczy, że mnie matka przenosiła o dwa tygodnie.
