Nasze ulubione książki o zwierzętach

Niedługo po tym jak urodziłam Lulę, wrzuciłam na instagrama zdjęcie jakichś jej książeczek i znajoma, która była wtedy w ciąży, napisała, że liczy, że niedługo pojawi się na blogu jakiś wpis o dziecięcych książeczkach. Minęło prawie półtora roku, zanim stwierdziłam, że mogę napisać coś takiego, no i jest. Może przyda się Wam, jeśli szukacie prezentów świątecznych, może w kompletowaniu dziecięcej biblioteczki.

Wybrałam książki o zwierzętach, bo tych mamy chyba najwięcej. Zależy mi bardzo, by wychowywać dzieciaka w poszanowaniu i miłości do zwierząt (chociaż jej zachowanie w stosunku do naszych kotów póki co przeczy temu pierwszemu, co do tego drugiego, to twierdzi, że kocha).

Zwierzęta należą też zdecydowanie do głównych zainteresowań mojego dziecka. Inne to: piłka nożna, autka robiące io io, instrumenty klawiszowe, oraz książki. Nie posiadamy jeszcze jakichś szalonych liczb woluminów, bo staram się kupować coś nowego nie częściej niż raz w miesiącu. Myślę, że w tej chwili doszliśmy do optymalnego obłożenia półek, a nowe książki zastępują te dla małych dzidziusiów, które zostaną oddane małym dzidziusiom. Lula książki kocha do tego stopnia, że chodzi z nimi spać. Chodzi spać również z pluszakami: Apem (psem z Ikei) i Isiem (misiem) i często innymi, które się nawiną. Czasami wyprawa do łóżka z tym wszystkim pod pachą jest nie lada wyzwaniem. Ale chyba wypada się cieszyć.

Przed Wami 10 naszych ulubionych książek o zwierzętach dla dzieci

A każdy widział kota, Brendan Wenzel

Tę ksiażkę przeczytałyśmy z Lulą chyba najwięcej razy. Był czas, że miała na jej punkcie absolutnego fioła. W „A każdy widział kota” śledzimy podróż pewnego dachowca przez łąki i pola, obserwując go z punktu widzenia różnych zwierząt. Ilustracje, które wykonane są różnymi technikami, przybliżają nam, w jaki sposób różne zwierzęta widzą świat. I jak widzą kota. Dla myszy jest przerażającym potworem, dla robaka drganiem ziemi, a dla pszczoły zestawem kolorowych plam. Dorosły też może się czegoś nauczyć, chociaż widzę pewną nieścisłość na stronie z psem, który powinien widzieć jednak mniej kolorowo.

Jestem kotem, Galia Bernstein

To jest książka, którą Lula nazywała „Lew”, do czasu gdy dostała książkę o lwie. „Jestem kotem” opowiada o małym Felku, któremu wielkie koty nie chcą dać wiary, że jest kotem tak jak one. Felek jest dyskryminowany i wyśmiewany, ale ostatecznie udowadnia lwu, tygrysowi, pumie, gepardowi i panterze, że należą do tej samej rodziny. To świetna książka, by opowiedzieć dzieciom, że dokładnie tak samo jest z ludźmi: jesteśmy różni, ale równi. Lula jest oczywiście za mała na zrozumienie takich metafor, ale świetnie radzi sobie z pokazywaniem, który kot jest który.

Gdzie jest spot?, Eric Hill

Klasyczna książka o przygodach małego pieska Spota, którą w polskim przekładzie wydaje Mamania. Posiada klapki, pod którymi znajdują się obrazki do odkrywania w trakcie poszukiwań Spota. Już w wielu miejscach klapki musiałam dosztukowywać taśma klejącą. To chyba standard.

Dzieci to koszmarne zwierzątka domowe, Peter Brown

Kupiłam tę książkę ze względu na czaderski tytuł. Przecież to jest genialne! Jej główną bohaterką jest niedźwiedzica Lusia, która znajduje w lesie małego chłopca i postanawia, że zostanie jej nowym zwierzątkiem. Czyli o tym, że nie każde zwierzę nadaje się do trzymania w domu i każde to nasza odpowiedzialność. Inspiracją do jej napisania dla autora, Petera Browna, była historia z dzieciństwa, kiedy to podjął nieudaną próbę adopcji żaby.

Koala nie pozwala, Rafał Witek

Przepięknie ilustrowana przez Emilę Dziubak książeczka z zabawnymi rymowankami o Koali autorstwa Rafała Witka. Lula woła „Lala!” i czytamy po kilka razy z rzędu. Przy okazji tłumaczę jej, że przykazania dotyczące nietykalności cielesnej koali, dotyczą również naszych kotów.

Niesamowite zwierzęta i ciekawostki z ich życia, Maja Säfström

To zdecydowanie książka na wyrost i kupiłam ją raczej dla siebie (przeczytałam od razu, tak mnie wciągnęła), ale ostatnio Lula bardzo często chce by jej ją czytać. Czarno-białe rysunki autorstwa Mai Säfström są co najmniej dziwne, ale jestem ich absolutną fanką i okazuje się, że moje dziecko też. Do tego można z niej dowiedzieć się tak niesamowitych rzeczy, jak to, że najdłuższy zarejestrowany lot kury trwał 13 sekund a królowa pszczół aż do XVII wieku była nazywana królem, dopiero później biolodzy przyznali, że jednak jest samicą.

Kiedy mały Findus się zgubił, Sven Nordqvist

Pierwszą książkę o kocie Findusie i starym Pettsonie Lu dostała w poprzednie święta (była to część o Bożym Narodzeniu, niedawno w kinach wyświetlana była jej ekranizacja) i mimo że miała wtedy tylko 9 miesięcy z zainteresowaniem jej słuchała. Chociaż to zdecydowanie książka dla starszych dzieci, starszych niż niespełna dwuletnie. Na ilustracjach bardzo dużo się dzieje i mnóstwo tu zgryźliwego humoru (śmieję się cały czas, gdy czytam te książki). Kolejne części, które kupiłam kilka miesięcy później w ogóle jej nie interesowały. Dużo tu treści, więc czytanie jednej strony trwa długo. Ale w zeszłym tygodniu wreszcie zażarło i dziecko wysłuchało całej opowieści o tym, jak mały findus się zgubił. I teraz cały czas, chce żeby jej to czytać. Plus znajduje wszystkie Findusy na obrazku i w podejrzany wręcz sposób fascynuje się postacią borsuka.

Dziwolągi, Leon Cristobal

Można je kochać albo nienawidzić. Mój mąż na przykład nie jest fanem, ale ja absolutnie uwielbiam. Ilustracje celowo wyglądają jak brzydkie rysunki kredką, a treść jest nieco brutalna (jakby ktoś szukał definicji ekoterroru, to tutaj trochę jest). W skrócie: zwierzęta z lasu zostają zaproszone na bal. Po powrocie odkrywają, że ich domy zniknęły. Postanawiają je odzyskać, co nie oznacza nic miłego dla ludzi. Ostatecznie jednak ludzie (dziwolągi) zrozumieją dlaczego stało się to, co się stało i pomogą zwierzętom odbudować ich las. Książka pozwala zrozumieć, jak człowiek bezmyślnie niszczy naturę i jak ta natura może się z tym czuć. Dla mnie bomba. Lula na razie pokazuje mi, gdzie są misie, gdzie lisy, a gdzie u-hu.

Proszę mnie przytulić, Przemysław Wechterowicz, Emilia Dziubak

Nie do końca jestem fanką tej książki. Według mnie jest zbyt długa, a treść na kolejnych stronach jest na tyle powtarzalna (robi się po prostu nudno), że spokojnie można by ją skondensować do czegoś krótszego. Lula nie daje rady wysłuchać całości, chociaż z o wiele dłuższym Findusem nie ma już problemu, więc zwykle czytamy tylko kilka pierwszych stron, a później rozmawiamy o misiach i przytulaniu. Ale może zmieni się to z czasem. Jestem za to kompletnie zakochana w ilustracjach. Emilia Dziubak robi chyba najpiękniejsze obrazki do książek dziecięcych. Z tej dosłownie każdy oprawiłabym w ramkę i powiesiła w dziecięcym pokoju.

Mysz, która chciała być lwem, Rachel Bright

Kupiłam tę książkę w pośpiechu, chcąc dobrać coś jeszcze do zakupów, żeby nie wracać do domu tylko z książką dla siebie. Była o lwie, a Lula kocha lwy (żadnego innego słowa nie wymawia też tak pięknie). Czyli dość przypadkowo. I okazało się, że to prawdziwa petarda. To książka amerykańskich autorów, więc czytamy przekład, ale ten zrobiony jest naprawdę doskonale, zwłaszcza biorąc pod uwagę, że przetłumaczyć trzeba było treść rymowaną, co zawsze trochę komplikuje sprawę. Czytałam już książeczki, które tak fatalnie gubiły rytm, że odechciewało się wszystkiego. „Mysz” czyta się świetnie. A czytamy czasami kilka razy pod rząd.