Nieświęta rodzina

Kiedyś powiedziałam mojemu mężowi, że w sumie to cieszę się, że jego rodzina jest taka nienormalna (patchworkowo-potworkowa), bo przynajmniej nie muszę się wstydzić za swoją. Czułabym się nieswojo wchodząc do jakiejś normalnej rodziny. Obraził się. Ale potem mu przeszło. Zaczęliśmy patrzeć na naszych znajomych i zastanawiać się, czy coś takiego jak normalna rodzina w ogóle istnieje. I właściwie, czym jest ta norma, bo może nie ma czegoś takiego jak normalna rodzina. Są tylko oczekiwania co do niej zbudowane na gruncie ckliwych telenowel.

Poszliśmy zresztą w naszej analizie dalej. Doszłam do wniosków nieszczególnie oryginalnych. Ja się chyba tych najbardziej normalnych rodzin trochę boję. Przecież one muszą skrywać mroczne sekrety. Mówią mi o tym skandynawskie dramaty z XIX wieku i seriale dekonspirujące mity amerykańskich przedmieść. Mówi mi o tym wers z Kazika, że „to dobry chłopak był i mało pił” oraz telewizyjne wizje lokalne w małych miasteczkach i osiedlach, gdzie sąsiedzi zawsze twierdzą, że to była taka spokojna rodzina. A potem się wszyscy pozabijali.

Ja mam z tyłu głowy takie swoje wyobrażenie normalnej rodziny: jest mama, tata, dzieci nie za dużo nie za mało, jest praca i pieniądze, jest miłość, ale może nie do końca zaufanie, jest spokój i klasyczne damsko-męskie role, jest posłuszeństwo hierarchia, której nie burzy nawet wyjście z domu. Jak widzisz, to nie jest idealna rodzina. I chyba też nie do końca normalna. Zresztą zależy dla kogo. To jest taka rodzina, którą może podświadomie kiedyś chciałam mieć, karmiona oczekiwaniami społecznymi z sąsiedztwa i telewizora, ale w którą tak naprawdę nie wierzę i w pewnym sensie się jej boję. I już chyba wolę swoją rodzinę, która jest trochę jak włoska rodzina, bo wszyscy mówią głośno i nikt nikogo nie słucha.

Tydzień temu obchodziliśmy Dzień Matki, wczoraj był Dzień Dziecka, a za trzy tygodnie wypada Dzień Ojca. Jest to więc idealny czas, żeby Rzeczą Miesiąca czerwca na Rzeczovniku została Rodzina. W przeciwieństwie do smutnych łysych chłopców, myślimy tu, że niejedno ma ona imię, niejedną formę. I prawdopodobnie żadna z tych form nie jest normalna, bo mówienie o normalności zakłada istnienie jakiejś jednej, pewnej normy. Tymczasem ja się nauczyłam już jakieś 25 lat temu, oglądając amerykańską Ulicę Sezamkową, że jednak norma w tym przypadku nie istnieje, bo modele są różne. To była jedna z najważniejszych lekcji mojego dzieciństwa. Drugą było to, jak ojciec powiedział mi, że nie wszyscy wyobrażają sobie Boga tak, jak chrześcijanie.

A Ty? Wierzysz w normalne rodziny?